Cleveland Weblog 2013

Web-Log 2013

Thanksgiving Polka Party & Awards Show 2013.

4 december,

Inmiddels ben ik weer thuis in Nederland. Binnenkort naar Spanje. We hadden een prachtige week in Amerika. Helaas was het niet mogelijk om vanuit Cleveland de website up to date te houden. Updates lukten niet. Binnenkort een verslag van de Polka Party en de Awards Show in Cleveland.

Het was een prachtige polka week. Het was goed om weer terug te zijn in Cleveland. We hebben heel veel mensen gesproken en heel veel goede polka bands op het podium zien spelen. Het was een schitterende Awards Show. En ik heb een paar leuke deals afgesloten. 1: Er komt een nieuwe Polka Party in Nederland in samenwerking met De Cleveland-Style Polka Hall of Fame. 2: In 2014 tijdens de Thanksgiving Polka Party in Cleveland de cd presentatie van een nieuwe cd op het polkas.nl label. 3: Een aantal artiesten hebben een contract voor één of meerdere cd's met mij getekend. Één naam wil ik alvast noemen, Walter Ostanek! Binnenkort meer informatie.

Vorige week was het weer zover, de jaarlijkse polka week in Cleveland tijdens Thanksgiving. Voor Polka liefhebbers is dat altijd één van de hoogtepunten van het jaar. Donderdag was de eerste dag van de drie daagse Polka Party, met op zaterdagmiddag de Awards Show. Het programma van de Polka Party en de Awards Show zag er dit jaar veelbelovend uit. En deze keer was ik aanwezig op uitnodiging van de Cleveland-Style Polka Hall of Fame. De organisatie vroeg mij om een Award uit te reiken tijdens de Awards Show. Een hele eer.

We besloten om lekker vroeg naar Amerika te vertrekken om niets te hoeven missen. Het was een prettige vlucht. Op zaterdag vlogen we van Amsterdam naar Chicago. Er was één minpuntje. Na aankomst op de luchthaven moet je door emigratie. Van de twaalf balies waren er slechts drie open. Één daarvan was alleen voor rolstoelers. De andere twee konden de lange rij wachtenden die het land inwilden uiteraard amper aan. Ik was één van de eersten die het vliegtuig verliet, dus ik stond nog redelijk vooraan in de rij wachtenden. Maar het koste toch nog meer dan twee uur voordat ik door emigratie was. Mijn vriendin Jeanne die een Amerikaans paspoort heeft hoefde niet door emigratie, ze was binnen 10 minuten door de douane. Het weekend in Chicago brachten we door met vrienden en kennissen. Op maandag hadden we een afspraak met Bob en Cilka Dolgan. Bob en Cilka zijn zes maanden geleden verhuisd van Cleveland naar Chicago. Cilka, een bekende zangeres was tot vorig jaar de voorzitster van de Cleveland-Style Polka Hall of Fame. Haar man Bob was journalist, hij schreef o.a. twee boeken over Frankie Yankovic. We hadden met Cilka en Bob afgesproken in LaGrange, net buiten Chicago. Het was koud en het sneeuwde een beetje, maar we waren precies op tijd voor de lunch waarvoor we hadden afgesproken. Het was een hartelijk weerzien. De tijd vloog voorbij. Dat heb je als je zoveel hebt om te praten. Na de lunch reden we terug naar Chicago. We deden een paar boodschappen. We hadden namelijk aan Peg en Keith, de vrienden waar we die nacht logeerden beloofd om te koken. Peg is Amerikaanse, maar ze heeft een tijdje in Nederland gewoond. In die tijd gingen we veel met haar om. We gingen dan regelmatig met haar uit eten. In het mosselseizoen waren mosselen favoriet bij Peg. En ze hield van bitterballen. Ze vroeg of we dat voor haar konden maken. Uiteraard. In Nederland koop je gewoon een pak of doos bitterballen in de supermarkt. In Amerika kennen ze dat niet. Dus, was er maar één optie. Zelf maken. Dat is nog een heel gedoe. Allereerst maak je een roux van boter en bloem. Dat moet garen, daarna maak je daar een dikke saus van door er scheutje voor scheutje bouillon en melk bij te doen. Die saus moet een uur pruttelen. En maar roeren. Daarna op smaak brengen met kruiden, peper en zout, tenslotte peterselie en het vulsel toevoegen. In dit geval waren dat garnalen, we maakten dus garnalen bitterballen. Dat mengsel laat je afkoelen en opstijven zodat je er daarna balletjes van kan maken. Voordat de ballen gefrituurd kunnen worden moeten ze nog gepaneerd. Balletje door de bloem en geklopt ei halen, en daarna door het paneermeel rollen. We bakten ze in pinda olie. Het was een succes, evenals de mosselen die we op traditionele Hollandse wijze hadden gemaakt en geserveerd.

Dinsdagmorgen reden we met de auto van Chicago naar Cleveland. Een hele reis, je bent al snel zo'n 7 a 8 uur onderweg. Uiteraard zijn we een paar keer gestopt voor koffie, ontbijt en lunch. In Amerika zijn nagenoeg alle snelwegen tolwegen. Je moet dus betalen. En het viel ons op dat de tol een stuk duurder was geworden. Vlak voordat we in Cleveland arriveerden begon het te sneeuwen. En niet zo'n klein beetje ook. En koud dat het in Cleveland was, het vroor en er stond een ijzige harde wind. We verbleven in het Marriott Hotel. Nadat we rond zes uur hadden ingecheckt belde ik Tony Petkovsek. Met hem hadden we die avond een afspraak. Tony Petkovsek is de man die 50 jaar lang op de radio zijn dagelijkse polka programma presenteerde. Hij was de oprichter van de Cleveland-Style Polka Hall of Fame. En Tony organiseerde maar liefst 48x de Thanksgiving Polka Party. Inmiddels is de organisatie overgegaan naar de Cleveland-Style Polka Hall of Fame. In de loop der jaren hebben we met Tony een hele goede vriendschap opgebouwd. Ik nodigde die avond Tony uit voor een etentje. We zouden elkaar om acht uur treffen in de bar van het hotel. Ook dit was een heel hartelijk weerzien. Bij een drankje wisselden we de laatste nieuwtjes uit. Over Bobby Yankovic, de zoon van Frankie Yankovic. Over Walter Ostanek die heel, heel erg boos was op Brian Sklar van de Western Senators. We wisten al dat Eddie en Kim Rodick gescheiden waren, maar nog niet dat Bob en Dolores Kravos inmiddels ook in scheiding lagen. Eddie en Kim Rodick zijn in goede harmonie uit elkaar gegaan. De echtscheiding van Bob en Dolores Kravos is inmiddels een vechtscheiding geworden. Daarover later meer. Ander nieuws, dit jaar weer geen Jelse Vos uit Nederland in Cleveland. Het verbaasde heel veel mensen dat Jelse er evenals de voorgaande jaren weer niet was. Drie weken geleden had ik Jelse aan de telefoon. Hij vertelde me toen dat hij niet langer naar Cleveland ging. Hij had geen zin meer, en hij was niet langer geïnteresseerd in polka's. Hij is gestopt met het hele polka gebeuren. Eerlijk gezegd verbaasde mij dat ook. En dat is wat ik heb gezegd tegen de mensen in Cleveland. Maar terug naar Tony Petkovsek. Ik had een hele tas met cd's voor hem die ik op zijn verzoek had gemaakt. De afgelopen maanden heb ik een gedeelte van mijn 78 toeren platen van bijvoorbeeld Johnny Vadnal, Frankie Zeitz en Ernest Benedict op cd gezet. Tony gebruikt die voor zijn radio programma, en ze gaan in het archief van de Cleveland-Style Polka Hall of Fame zodat ze daar die muziek digitaal kunnen bewaren. Nadat we een drankje hadden gedronken in de bar was het tijd om te eten. We hadden wel trek in een steak. Dus het werd een steakhouse, twee straten verderop. Het sneeuwde en waaide zo erg, en het was zo koud dat we besloten dat stukje maar met de auto te gaan. Volgens Tony was het overigens één van de beste steaks die hij ooit had gegeten. Tijdens het eten hadden we heel wat te bepraten. Na het etentje reden we terug naar het hotel waar we in de bar nogmaals heel wat herinneringen hebben opgehaald. De volgende dag reden we na het ontbijt naar het museum van de Cleveland-Style Polka Hall of Fame in Euclid. In de museumshop kocht ik de nieuwste cd's. In het museum was een tentoonstelling van accordeons van bekende artiesten die ik nog niet had gezien. Erg mooi. Voor de website zal ik daarvan een impressie maken. Rosemary van de museumshop was erg aardig. Ze hielp mij om een probleem met mijn lidmaatschap op te lossen, en ze had nog een hele stapel lp's die ik kon kopen. We deden goede zaken. Daarna hadden we lunch met Rita, een nichtje van Kenny Bass. Ik had een aantal foto's van Kenny Bass voor haar. Ook had ik een cd van Frankie Kramer voor haar. Deze cd was gemaakt van een lp die Kenny Bass had geproduceerd. Verder had ik een live nummer van Wouter de Polkaman voor haar. De Polka Poppers Polka, een nummer van Kenny Bass. Wouter speelde dat nummer nog niet zolang geleden in een radioprogramma van Theo Guns. Rita vond het overigens prachtig. Ze was erg onder de indruk. Na de lunch reden we terug naar het hotel. Daar had ik een afspraak met Walter Ostanek en Mark Habat. Mark is de zoon van Eddie Habat. Hij is drummer. De organisatie van de Thanksgiving Polka Party was dit jaar in zijn handen. Samen met Denny Bucar dronken we met Mark Habat een drankje. Helaas was Walter Ostanek onvindbaar. Hij was die middag vanuit Canada aangekomen. Zijn vrouw was er wel, en we zagen Cheryl zijn dochter. We weten nog steeds niet waar Walter dan wel was. Om 5 uur waren we uitgenodigd voor de receptie en opening van de Thanksgiving Polka Party. Het was een klein select gezelschap van de organisatie, artiesten en enkele genodigden. Ik werd nog geïnterviewd door RTV Slovenia die dit jaar aanwezig was. Dat was leuk. En ja hoor, daar was hij dan, Canada's Polka King Walter Ostanek. Het was fantastisch om hem weer terug te zien. We maakten een afspraak voor de volgende dag. Ik had hem veel te vertellen maar we hadden ook zaken te doen. We zouden de volgende dag samen ontbijten, maar dat werd uiteindelijk gewijzigd. De volgende dag was het namelijk Thanksgiving, Tony Petkovsek nodigde ons uit voor een traditioneel Thanksgiving diner in Sterle's Restaurant. Walter zou daarbij ook aanwezig zijn. Dus Walter kwam met het idee om de volgende dag samen een paar uurtjes eerder naar Sterle's te rijden, om daar onze zaken te bespreken. Een leuk idee. Maar eerst nog even terug naar de vorige avond. De woensdagavond voor Thanksgiving zijn er altijd jam sessions. Iedereen speelt dan met elkaar. In de Slovenian Homes, clubs en buurthuizen. Maar dat bleek dit jaar niet het geval. Mogelijk was er alleen een jam sessie in Reicher Hall, maar dat was het dan wel. Nu is er in Cleveland natuurlijk altijd wel polka muziek. Bob Kravos trad die avond op in Kristie's Bar, en Eddie Rodick speelde in Cebars. We besloten eerst maar eens naar Kristie's te gaan. Walter zou daar ook nog even optreden. Toen we aankwamen was de band van Bob Kravos zojuist begonnen. Het was niet druk, slecht 40 a 50 bezoekers. Bob Kravos was erg goed, hij speelde overigens wel veel walsen. Dat veranderde toen Walter Ostanek mee ging spelen. De polkas en walsen vlogen ons om de oren. Tijdens de pauze liepen we even naar Bob om goedendag te zeggen. Hij stelde ons voor aan zijn nieuwe vriendin. Een jong ding wat nog niet zolang in Amerika was. Ze kwam uit Slovenië. Ze dacht in eerste instantie dat wij ook uit Slovenië kwamen, dus ze begon in het Sloveens. Dat beheers ik maar een klein beetje, dus ik heb toch maar in mijn beste Sloveens gevraagd of het in het Engels kon. Daarna reden we naar Cebars waar Eddie Rodick speelde. Daar waren gelukkig meer mensen. Het was lekker vol. Eddie Rodick speelde daar overigens met zijn bandleden van de jaren 80. Het was echt heel goed. En we zagen de eerste bekenden. We wilden daarna nog even naar Reicher Hall, maar toen hoorden we van iemand die daar zojuist vandaan kwam dat daar nog geen tien mensen waren. En er was tot op heden ook nog niemand op komen dagen voor de jam sessie. Uiteraard zijn we niet gegaan.

De volgende dag was het dan zover, de eerste dag van de Thanksgiving Polka Party. Na het ontbijt gingen we naar Sterle's. Walter Ostanek, zijn vrouw Irene en zijn dochter Cheryl reden met ons mee. We waren er rond tien uur, lekker vroeg. Het diner zou om twaalf uur beginnen, dus we hadden twee uur de tijd om te praten. Het gaat goed met Walter Ostanek en zijn vrouw. Walter heeft onlangs totaal onverwacht zijn muziek winkel Ostanek's Music Centre verkocht. Het is gekocht door een keten met meer dan 60 winkels. Richard Ostanek, de zoon van Walter blijft er werken als filiaal manager. Walter vertelde dat hij er polkas.nl op had nageslagen, en dat hij tot nu toe 97 albums had uitgebracht. Dus op naar de 100. Volgens mij zijn er 98 albums van Walter. Ik moet dat nog natellen. Ik denk dat dat komt dat omdat er van Walter ooit twee albums op één cd zijn verschenen. Die lp's heb ik helaas niet, alleen de cd. Onze zaken waren overigens snel geregeld. Ik liet Walter een paar ideeën zien voor een cd. Ik had wat concepten uitgewerkt. En Walter zei ja. Hij ging op mijn voorstel in en tekende een contract. De 2e cd op het polkas.nl label wordt dus een cd van Walter Ostanek. Een hele bijzondere. Ik hou jullie op de hoogte. Het Thanksgiving diner met Tony Petkovsek was erg gezellig. Andere genodigden waren o.a. Denny Bucar, Dale Bucar, Val Pawlowski en Greg Drust. Allemaal van de Radio. Normaal is het in Sterle's Restaurant op Thanksgiving altijd heel druk, dit jaar niet. Ook hoorden we dat er dit jaar waarschijnlijk minder mensen zouden zijn tijdens de Polka Party. Ieder jaar zijn er wel vijf of meer bussen uit Canada en Wisconsin. Dit jaar zou er slechts één bus zijn, die van Charlie en Mary Lou uit Canada. Ja, dat scheelt al gauw drie a vierhonderd bezoekers. Na het diner reden we snel terug naar het hotel. Om drie uur begon de Polka Party, en Walter Ostanek zou als eerste optreden. Omdat hij met ons mee reed mochten we niet te laat zijn. Gelukkig waren we ruim op tijd. We hadden dit jaar een tafel in de grote zaal die we deelden met de Ostanek familie. En toen begon het, de Polka Party 2013. Na het openingswoord van Mark Habat werd iedereen welkom geheten door Danny Bucar. Tot mijn verrassing hing er een levensgroot spandoek van polkas.nl in de zaal. Vlak naast de ingang, die kon je niet missen. Als eerste stond Walter Ostanek op het programma. Hij werd begeleid door Bob Kravos en zijn band. Het was geweldig. Helaas was de zaal maar voor een kwart gevuld. Veel mensen waren erg bezorgd, maar uiteindelijk werd het niet veel later gelukkig toch nog een halfvolle zaal. Na Walter Ostanek trad Fred Ziwich op. In de tweede set pakte Fred zijn button box ter hand, het was prachtig. Na het optreden van Fred Ziwich And His International Sound Machine stond Mollie B. op het programma. Mollie B. en Squeeze Box spelen in een Poolsachtige stijl polka muziek. Niet mijn favoriet. Mollie B. is op dit moment populair, ze heeft haar eigen tv show. Ze ziet er leuk uit, maar voor mij hoeft het niet. Ze speelde overigens trompet en keyboard tegelijk. Toch wel heel bijzonder. Maar na vijf minuten Mollie B. zijn we toch maar naar de kleine zaal verhuisd waar de Chardon Band optrad. Wat een geweldige show. De Chardon Polka band werd voor deze keer bijgestaan door DJ Kishka op wasbord. Het was een schitterend optreden. Ze speelden veel nummers van hun nieuwste cd A Fistful Of Polkas. Jake Kouwe, accordeonist en leider maakte er een schitterende show van. Veel te snel naar mijn zin was het optreden van de Chardon Polka Band afgelopen. Mollie B. speelde nog steeds in de grote zaal, dus zijn we maar eens even wat gaan rond lopen om te kijken wie er allemaal waren. Heel veel bekenden hebben we gesproken. Dat is altijd leuk, we komen voor de polka muziek, maar ook voor de mensen. Ik had dit jaar een koffer vol chocoladeletters, klompjes en stroopwafels meegenomen voor de mensen die we goed kennen. Zoiets wordt altijd erg gewaardeerd. Leuk detail, in Cleveland kwam ik er achter dat ik een chocolade letter B te weinig had meegenomen. Die was bedoeld voor Bernadette uit Cleveland. Bernadette bezoekt dagelijks polkas.nl en af en toe stuurt ze een email. Dit jaar wilde ze mij graag ontmoeten. Maar uiteindelijk kwam ze niet opdagen, dus maar goed dat ik haar letter had vergeten. We gingen nog even naar Linda Lee Brown die altijd in de lobby van het hotel speelt. Wel, wel, ze speelde speciaal voor mij Tulpen Uit Amsterdam. Ze zong daarbij in het Engels, Duits en wat Nederlands. Bedankt Linda Lee! Toen we terug kwamen in de grote zaal stapte het Don Wojtila Orkest juist op het podium. Don Wojtila zou die avond afsluiten met een optreden van twee uur. Het was mooi, maar het kwam er niet helemaal goed uit. Dat kwam voornamelijk door het geluid. Je hoorde voornamelijk de monotors waarop de artiesten zich zelf horen op het podium in de zaal. En ook het geluid van de accordeon klonk niet goed. De technici zaten aan het eind van de avond duidelijk te slapen. En dat is wat wij ook gingen doen nadat de Wojtila's waren uitgespeeld. Normaal gesproken is er na afloop een jam sessie in de foyer van het hotel. Maar helaas, deze keer geen jam sessie.

De volgende morgen hadden we een afspraak dat Fred Ziwich met ons zou ontbijten. En ja hoor, Fred was precies op tijd. De ontbijtzaal in het Marriott Hotel is groot. Tijdens de Thanksgiving Polka Party is het soms zo druk dat er wachtrijen ontstaan voor een tafel. Maar dit jaar viel dat reuze mee. Ook bij het ontbijt was het dit jaar veel minder druk. Maar het was gezellig om met Fred te ontbijten. Na het ontbijt vertelde Fred Ziwich dat hij snel weg moest, hij had een repetitie voor de Awards Show. Dat kwam goed uit, ik moest naar dezelfde repetitie. De Cleveland-Style Polka Hall of Fame had mij namelijk gevraagd om een Award uit te reiken tijdens de Awards Show. En dat moest gerepeteerd worden. Het stelt niet veel voor. Je oefent hoe je het podium opkomt, en hoe je het podium weer verlaat. Ze willen horen wat je gaat zeggen, en dat moet ook een keer geoefend worden. Tenslotte wordt de route geoefend hoe je nadat je de Award hebt uitgereikt weer in de zaal komt. Dat bleek overigens later nog goed van pas te komen. Na de repetitie was het weer tijd om naar het hotel te rijden waar om drie uur 's middags de tweede dag van de Polka Party begon. De zaal was lekker vol en Wayne Tomsic opende die dag met een optreden van drie tot vier. Daarna was het de beurt aan Jeff Pecon. Altijd leuk om Jeff Pecon weer terug te zien en te horen spelen. Jeff is de zoon van Johnny Pecon. Voor hem had ik een foto op A4 formaat bij me van zijn vader. Gemaakt in het begin van de jaren 60, in Reicher Hall. Tony Petkovsek die ik dezelfde foto had gegeven vertelde me dat de dame achter de drums Jane Vadnal was. De tweede vrouw van Johnny Vadnal. Dus toen Jeff vroeg: wie is die dame? kon ik hem vertellen dat dit Jayne Vadnal was. Het optreden van Jeff Pecon was geweldig, veel Johnny Pecon nummers zoals Sweet Polka Dot, Mary Lou, Big Bang Polka en City Hall Polka. Na Jeff Pecon trad George Staiduhar nog één keer op. Tjonge jonge, wat een succes. Geweldig hoe die man kan spelen. Hij speelde de zaal letterlijk en figuurlijk plat. George kreeg een enorm applaus. De volgende artiest die ging optreden was Frank Stanger. Daar keek ik erg naar uit. Ik had hem nog nooit live gezien. Frank Stanger kende ik overigens nog niet. Ik had hem de vorige dag ontmoet, en hij was erg aardig. Hij was heel blij dat hij onlangs aan polkas.nl was toegevoegd. Ja, het klikte tussen ons. Het optreden van Frank Stanger had het meeste succes van die avond. Wat kan die man spelen. En ook zijn sideman Fred Gregorich was goed op dreef. Walter Ostanek vertelde me dat hij een aparte manier en techniek van spelen had. Het leek nog het meest op die van Ernie Benedict en Frankie Zeits. Inderdaad, als je dat weet dan hoor je veel overeenkomsten. Ik vond het in ieder gevaal prachtig. En de andere mensen ook. Na afloop kreeg Frank Stanger een staande ovatie. Om half negen stond de All-Star Jamm Session op het programma. Onder leiding van Joey Tomsick mag iedereen komen spelen. Maar het was dit jaar nog niet de helft van wat het in voorgaande jaren was. Slechts de helft van het podium was bezet, en daar stonden dan nog een paar mensen voor. Als bekenden hadden alleen Frank Stanger, Eddie Adamic, Dick Tady en Walter Ostanek de moeite genomen om te komen. Oh ja, DJ Kishka was er ook, en Tony kwam nog even om mee te klappen en te zingen. Na de All-Star Jam Session stond Mollie B. weer op het programma. Veel mensen vroegen zich af waarom zij op beide dagen optrad? Voor ons hoefde het in ieder geval niet. Maar het gaf ons mooi de gelegenheid om wat te eten in de bar van het Marriott Hotel. We waren precies op tijd om de laatste band van die avond te zien spelen. Klancnik And Friends. Het was een mooi optreden, maar door het slechte geluid ging het een beetje de mist in. Eric Stehle op sax en clarinet was al helemaal niet te horen. De zang, bass en drums overheersten alles. De technici zaten duidelijk ook aan het eind van deze avond opnieuw te slapen. Jammer. Oeps, helemaal vergeten om die avond even te gaan kijken en luisteren in de kleine zaal waar Hank Thunander speelde. Te laat! Ook de tweede avond is er altijd na afloop een jam sessie in de foyer van het hotel. Maar helaas, ook die avond geen jam sessie. We zijn nog even een afzakkertje gaan halen in de kamer van Dick Tady. Die had zelfgemaakte rode wijn en diverse Sloveense alcoholische versnaperingen. Als ik daar nog aan terug denk. Bob Kravos was er ook, met een enigsinds gehavende nieuwe vriendin. Dolores, de ex van Bob Kravos was die avond als een kat bovenop Bob´s nieuwe vriendin gedoken. Slaan, elkaar aan de haren trekken, gewoon niet mooi meer. Nadat de wijn op was bij Dick Tady ging de party verder in de hotelkamer van Bob Kravos. Daar kregen we te horen dat Bob gestalkt werd. Er was inmiddels aangifte gedaan tegen zijn ex. Voor ons was het tijd om te gaan slapen. Morgen stond er een drukke dag op het programma.

De dag van de Awards Show. We hadden afgesproken met Walter Ostanek om samen te ontbijten. Dat was om negen uur, maar om tien voor negen stonden ze al voor onze neus. Dus mooi op tijd. Zoals gewoonlijk was het weer erg gezellig. Tony Petkovsek schoof ook nog even aan. Walter was die morgen erg op dreef. Hij vertelde prachtige verhalen. Over Yankovic en zo. Walter hielp mij nog even met mijn speech voor de Awards Show. Die had ik meegenomen om nog even te oefenen. En Walter hielp mij nog even met de uitspraak van sommige namen. Ik zou de Support And Promotion Award uitreiken. Enkele genomineerden waren Gene Kovack, Joe Gabrosek, Dana Battistelli en Val Pawlowski. Spreek dat maar eens goed uit. Maar na wat geoefend te hebben leek het er op. Na het ontbijt zijn Walter en ik nog even een kop koffie gaan drinken in de bar. En toen was het al bijna tijd om naar de Awards Show te gaan. Ik moest daar op tijd zijn omdat ik als één van de eerste gasten een Award zou uitreiken. Rita, het nichtje van Kenny Bass had plaatsen op de eerste rij voor ons geregeld. Altijd goed voor de foto´s en impressies voor de website. Het leek een prachtige Awards Show te worden. De nominaties waren in ieder geval veel belovend. En wie was tot onze grote verrassing bij de Awards Hown aanwezig? Betty Spetich, de weduwe van Frank Spetich die vorig jaar overleed. Het was fijn, maar ook ontroerend om haar te zien. We hebben even kunnen praten, en dat deed ons beiden goed. Ik verliet al ruim voordat de show begon de zaal om mij back stage te melden als presenter. Op de gang kwam ik Frank Stanger tegen. Het was al bekend dat hij in de show een Award mocht ontvangen voor de Beste nieuwe polka van het jaar. Daarnaast was Frank Stanger nog eens drie keer genomineerd. Ik wenste hem veel succes in de show, en ik zei hem dat ik verwachtte dat hij die andere drie Awards ook ging winnen. Wachten is nooit leuk, maar ik stond te wachten in goed gezelschap. Ik had ze al ontmoet, Bozo Cerar en Jurcek Zmauc, Ambassador en Consul van Slovenië. Maar eindelijk was het dan zover, presentator Ray Somich kondigde mij aan. Ik hield een kort praatje en maakte de verzegelde envelop open. En de winnaar voor beste Support en Promotion was Mark Habat. Een compleet verraste Mark Habat verscheen op het podium. Ik omhelsde Mark en feliciteerde hem. Daarna overhandigde ik de Award. Mark Habat was zo overdonderd dat hij bijna geen woord kon uitbrengen. Toen we weer back stage waren was het maar goed dat ik gisteren met de regie assistente de route had geoefend hoe je daarna weer in de zaal komt. Mark wist het niet meer. Tijdens het lopen naar de zaal probeerde ik hem een beetje op zijn gemak te stellen. Ik zei hem dat de mensen waardeerden wat hij allemaal deed. En ik vertelde hem dat ik zo goed had geoefend op al die moeilijke namen die genomineerd waren. Maar Mark Habat, dat is voor mij gemakkelijk uit te spreken. Ik had niet verwacht dat hij zou winnen, maar achteraf was hij de terechtte winnaar. Nog niet zolang geleden had ik overigens mijn voorspelling van de winnaars op de website geplaatst. Ik had er zes van de tien goed. Da´s toch nog meer dan de helft, niet slecht. Het was trouwens een hele mooie Awards Show waarbij Frank Stanger inderdaad de grote winnaar was. Hij ging in totaal met vier Awards naar huis. De show die overigens live op tv werd uitgezonden duurde een half uur langer dan normaal. Na de Awards Show is het voor ons inmiddels traditie geworden om een hapje te gaan eten in een plaatselijk Chinees Restaurant. We praatten even na over de Awards Show. We vonden het overigens erg jammer dat er niemand van de Frankie Zeitz familie was gekomen om de Lifetime Award voor Frankie Zeits in ontvangst te nemen. Na het etentje reden we terug naar het hotel. De Polka Mass was inmiddels afgelopen, en Joey Tomsick en zijn band betraden het podium. Joey Tomsick won vorig jaar de Award voor de Beste band van het jaar. En het is altijd de gewoonte dat die band het jaar erop speelt na de Polka Mass. Altijd leuk om Joey Tomsick te zien spelen. Ook dit jaar gaf hij weer een fantastisch optreden. Met veel bekende polka nummers. De laatste avond is meestal niet de drukste avond, maar deze keer was de zaal goed bezet. Het viel mij toen pas op dat er een onderdeel was geschrapt. Na het optreden van de Band van het jaar is er altijd een halfuurtje Meet The Winners op het podium. De winnaars van een Award worden dan nog even in het zonnetje gezet. Maar dit onderdeel bleek door de nieuwe organisatie geschrapt. Jammer! De avond werd besloten met een optreden van Eddie Rodick. Geweldig, wat een prachtig optreden. Het ene naar het andere mooie polka nummer werd gespeeld. Eddie Rodick was zeer goed op dreef. Hij speelde weer in die die herkenbare Eddie Rodick sound. Ik schreef al dat Eddie en Kim Rodick gescheiden waren. Maar ze gaan nog heel goed met elkaar om. En Kim die drumt nog gewoon in de band van Eddie. Om tien uur was het afgelopen. Een paar uurtjes eerder nan normaal. Wij vonden het niet erg. We namen afscheid van Eddie Rodick en liepen nog even door de zaal om tegen de andere bekenden goedendag te zeggen. We moesten nog inpakken, de volgende ochtend zouden we al vroeg vertrekken naar Chicago. Onze huurauto moest voor half zes terug zijn. Dus we besloten om tussen acht en negen uur ´s ochtends te vertrekken.

En dat lukte, om precies half negen ´s ochtends reden we richting Chicago. Op zondag is het verkeer een stuk drukker, en we stopten een paar keer. Maar we waren op tijd terug. We hebben een appartement in Chicago, en nadat we onze koffers daar naar toe hadden gebracht reden we de auto terug, om kwart over vijf arriveerden we bij het verhuurbedrijf. De volgende dag, maandag vloog ik terug naar Amsterdam. Alleen, want Jeanne mijn vriendin blijft nog bijna twee weken in Chicago. Het was een hele prettige vlucht met KLM. Ik vloog business class en dan lijkt het allemaal wat sneller te gaan doordat je een stuk meer comfort en aandacht hebt. Op dinsdag ochtend tien uur was ik weer thuis. Moe, maar het was een prachtige week geweest waar ik erg tevreden op terug kijk. We hebben al toegezegd, volgend jaar zijn we weer van de partij.